Wanneer heb je het laatst iets gevraagd?

“Zou je me even kunnen helpen met het verplaatsen van deze kast?” Minder dan een kwartier later staat het meubel op de nieuwe plek en kan ik verder met het inrichten van m’n nieuwe bureau. Ik denk: “Was alles maar zo eenvoudig.”

Diezelfde dag zit ik aan de computer te worstelen met nieuwe software. Na tien pogingen zucht ik: “Hier kom ik niet uit, een andere keer maar.” Dit uitstel is vervelend, want het heeft gevolgen. De volgende dag besluit ik het anders aan te pakken. Tegen mijn gewoontes in begin ik met het lezen van tutorials. Maar het wordt eigenlijk alleen maar complexer. Uiteindelijk neem ik contact op met de fabrikant in de hoop dat ze binnen vijf werkdagen reageren.

Het bizarre is dat ik niet eens heb nagedacht over de collega’s om me heen die allicht met hetzelfde probleem hebben geworsteld. Toen mijn partner me hierop wees, was ik verrast. Blijkbaar zit die gedachte niet eens in mijn standaard toolbox. Of misschien ligt het ergens onder een laagje schaamte? Faalangst? Angst om afgewezen te worden? In onze samenleving lijkt de focus vaak te liggen op de ‘succesvolle’ persoon die alles zelf kan. Er is minder aandacht voor de moed om uit die comfortzone te stappen en verbinding te maken met anderen, en zich daardoor kwetsbaar opstellen. Ze breken namelijk vaak oude tradities, zoals: ‘stoor de mensen niet, leer je plan te trekken.’ Voor hoogbegaafde mensen is dit des te merkwaardiger, omdat ze extra gevoelig zijn voor deze onzichtbare patronen. Het is spijtig dat je je hierdoor vaak onbewust aanpast.

Daarbij komt dus de angst om te falen. Wat als je iets vraagt en het antwoord is nee? Dat kan hard aankomen, dus bescherm je jezelf door niets te vragen.

Failure is simply the opportunity to begin again, this time more intelligently. (Henry Ford)

Misschien is dit wel de krachtigste les die we kunnen toepassen: oefen jezelf in falen door het te zien als een leercurve. Stel vragen waarvan je weet dat je misschien niet het gewenste antwoord krijgt. Wat een weerstand roept dat nu al op, zelfs zonder het te proberen. Hier ligt iets te wachten, dat is duidelijk. Hoe bijzonder en uitdagend zou het zijn om die grote angst recht in de ogen te kijken en er zelfs om te vragen?

Ik begin alvast: herkennen jullie dit ook? Laat het me weten!